Puck historyczne ciekawostki
Puck, jest najstarszym słowiański port na Bałtyku, skrywającym fascynujące, podwodne stanowisko archeologiczne zlokalizowane w zakolu Zatoki Puckiej. To wyjątkowe miejsce badawcze o powierzchni ponad 12 hektarów. Na jego obszarze odkryto pozostałości portowych fortyfikacji oraz wraki słowiańskich łodzi datowanych na okres od VI do XIII wieku. Wydobyte i zachowane eksponaty stanowią cenną część kolekcji prezentowanej w Muzeum Ziemi Puckiej.
Puck, jako miasto, powstało dzięki aktowi lokacji, który został podpisany 16 listopada 1348 roku. Inicjatorem tego wydarzenia był Wielki Mistrz Krzyżacki Henryk von Dusemera, który założył je na terenie podgrodzia kasztelańskiego grodu kaszubskich książąt gdańskich.
Puck pełnił rolę siedziby urzędu rybackiego zakonu krzyżackiego, będącego pierwszym "ministerstwem" tego rodzaju w tej części Pomorza. Jego głównym zadaniem było zarządzanie sprawami brzegów morskich pod względem bezpieczeństwa żeglugi. Urząd nadzorował m.in. zapalanie latarni morskich, organizowanie pomocy dla rozbitków oraz zarządzanie ich mieniem. Ponadto zajmował się regulowaniem kwestii podatków od połowów ryb.
W czasie trwania wojny trzynastoletniej Puck opowiedział się po stronie Rzeczypospolitej. W okresie od 1457 do 1460 roku miasto było w zastawie wygnanego króla szwedzkiego Knutsona. W roku 1466 ustanowiono starostwo puckie.
24 lutego 1567 roku, król Zygmunt August nadał Puckowi status bazy okrętów wojennych. Jan Kostka, starosta pucki, został mianowany komisarzem Komisji Morskiej. W latach 20. XVII wieku, w miejscowej stoczni, budowano różne okręty wojenne, takie jak Żółty Lew, Król Dawid czy Pana Wodna.
W okresie przełomu XVI i XVII wieku Puck był portem królewskim dla floty kaperskiej. Kaperzy byli piratami działającymi w służbie królewskiej pod przewodnictwem trzech pokoleń rodziny Wejherów: Ernesta, Jana i Jakuba. Ich zadaniem było egzekwowanie ceł i pobieranie hołdów dla bandery Rzeczypospolitej od statków państw zaprzyjaźnionych, a także dokonywanie rabunków na statkach wrogów.
Podczas „potopu szwedzkiego" w latach 1655-1656, Puck pozostał niezdobyty. Obroną miasta skutecznie dowodzili kapitan Szczęsny Niewiarowski oraz franciszkanin o. Grzegorz. To oni udaremnili spisek a ich heroiczne czyny odnotowano w kronikach. Stanowiły one również inspirację dla sztuk scenicznych wystawianych w XIX i XX wieku.
W roku 1918, gdy Polska odzyskiwała niepodległość Puck był jedynym polskim miastem portowym. Na konferencji pokojowej w Wersalu, Antoni Abraham, zwany Królem Kaszubów, jako przedstawiciel ludności Pomorza, wyrażał wolę powrotu do odrodzonej Rzeczypospolitej.
10 lutego 1920 roku, podczas objęcia garnizonu w Pucku, generał Józef Haller, dowódca frontu pomorskiego, w asyście licznych przedstawicieli władz państwowych, symbolicznie zamanifestował powrót Rzeczypospolitej nad Bałtyk poprzez uroczysty akt Zaślubin Polski z Morzem.
W latach 1920-1926 Puck pełnił rolę portu wojennego II Rzeczypospolitej i był siedzibą dowództwa Marynarki Wojennej RP.
W okresie międzywojennym, na terenie Pucka stacjonował Morski Dywizjon Lotniczy, który powstał na bazie infrastruktury niemieckiego lotnictwa z 1913 roku.
Od XIX wieku, Puck był znaczącym letniskiem, a połączenia statkiem parowym i koleją były awangardowymi rozwiązaniami w XIX i XX wieku.
W okresie międzywojennym, na wzniesionym wówczas molo, odbywały się zawody kajakarskie i pływackie. Gen. Mariusz Zaruski, kapitan promujący żeglarstwo, pełnił funkcję starosty morskiego w Pucku w latach 1927-1928. W latach 70. i 80. XX wieku, rozbudowane molo oraz nowoczesna marina stały się jednym z najatrakcyjniejszych miejsc do uprawiania sportów wodnych na wybrzeżu Bałtyku. Organizowano tu międzynarodowe regaty Polskiego Związku Żeglarskiego.
